Ook heb ik lange tijd geworsteld met slapeloosheid. Wakker liggen, angstig zijn om niet te kunnen slapen en paniekaanvallen. Een cirkel van angst die er juist voor zorgde dat ik niet sliep. Hoe meer weerstand ik voelde, hoe harder ik ertegen vocht, en hoe sterker de spanning werd. Slapen werd uiteindelijk net zo’n strijd als eten dat ooit was.

Therapie hielp me stap voor stap richting meer rust. Het was geen snelle oplossing, maar wel een weg naar meer vrijheid en vertrouwen. Met name ACT (Acceptance and Commitment Therapy) gaf me handvatten om, ondanks alle moeilijke gedachten, gevoelens en emoties, toch in beweging te blijven richting wat ik écht belangrijk vond. Ik leerde dat ik niet hoefde te wachten tot alles rustig en comfortabel voelde, en dat ik ook met angst, onzekerheid of onrust alsnog keuzes kon maken die bij mijn waarden pasten. Want uiteindelijk ben ik degene die kiest en beslist, elke keer opnieuw.